• In de haast om op tijd in je online gesprek aanwezig te zijn vergeet je je colbertjasje aan te trekken. Balen! Dat jasje geeft je zelfvertrouwen, je voelt je er stevig in. En dat is nodig in zo’n online call, want verder doe je het niet echt lekker op camera. Je komt vaak wat terughoudend over, sprankelt niet echt van het scherm – terwijl je in het echt toch energiek genoeg bent. Maar ja, als de vijftig in zicht is is het logisch dat je gezicht niet meer je grootste pluspunt is, toch? Dat betekent dat je zo’n jasje nodig hebt voor je uitstraling, al weet je ook dat het eigenlijk niet nodig zou moeten zijn.
• Hè lekker, vandaag werk je vanuit huis. Het nadeel is het licht in je werkkamer. Dat valt zó naar binnen dat je er op beeld onflatteus uit ziet. Je ziet het zelf als je naar je gezicht op het scherm kijkt: je springt er niet uit en je gezichtsuitdrukking komt niet goed tot zijn recht. Niet zo gek dat er in deze vergadering nauwelijks geluisterd wordt naar wat je te vertellen hebt.
• Voor je werkzaamheden zijn de sociale media een onderdeel geworden. Je laat de foto’s liefst door iemand anders maken omdat je dan niet zo dicht in beeld hoeft te komen zodat je gezicht niet zo zichtbaar is. Je rimpels en die hangende flapjes bij je kaken… Je steekt zo af bij je collega’s die van het beeld af spatten met hun enthousiasme (en hun strakke vel natuurlijk ????). Zij vangen de aandacht, jij bent haast onzichtbaar. Maar zo bereik je niet wat je wilt bereiken, en daar baal je van.
• Je organisatie wil dat je een deel van je klantcontact online doet. Logisch: scheelt tijd en geld. Maar jij merkt dat je via het scherm veel minder resultaat boekt dan offline. Je komt niet over, lijkt het wel. De magie van het persoonlijk contact, dat moet je toch ook via het scherm kunnen bereiken? Al snap je ook wel: je komt niet echt tot je recht via een scherm, je ogen spreken minder en je voelt je geremd doordat je steeds naar je eigen ouwe kop zit te kijken. Je vindt jezelf niet mooi zo, en dat voelt die ander natuurlijk ook.
• Je jonge collega’s lijken er geen enkele moeite mee te hebben om zichzelf op de foto te zetten, of in een Teams-call voortdurend naar zichzelf te zitten kijken. Ze hebben ook allemaal een ‘foto-hoofd’: zodra er een camera in de buurt is, zetten ze grote ogen op en kijken vol zelfvertrouwen in de camera. Zij spetteren van het scherm. Als je jezelf terugziet, zie je een wat schuchter overkomende vrouw ‘van zekere leeftijd’. Daar baal je van: in het echte leven vinden je collega’s en je klanten je juist sprankelend en energiek!

Wil jij echt laten gebeuren dat je die grijze muis wordt die langzaam aan naar de achtergrond verdwijnt?

En dat terwijl je juist nu op een leeftijd bent gekomen dat je iets te brengen hebt?

Wil je de rest van je werkende leven je onzeker blijven voelen over je hoe je overkomt?